Verhalen uit duizend-en-één-nacht

Hèhè, eindelijk weer een verhaal. Ja, het was even stil, want we zaten in de woestijn.
En daar heb je geen Wifi (misschien wel, maar we doen net alsof het echt heeeeeel primitief was).

Woensdagmorgen vertrokken we uit ons heerlijke hotel in Tiberias richting het zuiden. Al snel veranderde het landschap van groen en vruchtbaar in droog en stoffig.

We reden door de Judea-woestijn en door de Negev-woestijn (waar ook de Sinaï is) en waar minder dan 200 cl regenwater per jaar valt - dat is nog eens wat anders dan Nederland...

Onderweg stond op een gegeven moment een politie-barricade en we werden via een soort omleiding gestuurd. Het zag er wel spannend uit en we vroegen ons af wat er gaande was. Later bleek dat een tank olie had gelekt en dat ze die op moesten ruimen.

Deze omweg (die het toch eigenlijk wel was), stuurde ons door ruig, onherbergzaam berggebied en langs veel bedoeïenen, wat het tot een mooie tocht maakte.

Weer terug op de hoofdweg kwamen we langs de stad Jericho, welbekend van de verovering door Jozua en Rachab, maar bijvoorbeeld ook uit de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan ('een zeker man daalde af van Jeruzalem naar Jericho...').

Wat trouwens ook een nieuwe hype schijnt te zijn in Israël zijn bananenplantages, die hebben we dan ook erg veel gezien. Keurig met blauwe zakken om de trossen bananen (deze tint blauw is een kleur waar insecten allergisch voor schijnen te zijn en de zakken reguleren ook de temperatuur waardoor de bananen gelijkmatig groeien). Er overheen is vaak een net/zeil gespannen om te voorkomen dat het water verdampt.

Nog een ander feitje over het gebied waar we doorheen reden: dit heet de zogenaamde (en welbekende) westelijke Jordaanoever, wat tot '67 nog aan Jordanië toebehoorde. Dit is Palestijns gebied, wat weer onderverdeeld kan worden in 3 typen bestuur: volledig Palestijns bestuur (bijvoorbeeld Nabluz), Israël zorgt nog wel voor de handhaving van de veiligheid en Israël heeft de controle. Sommige gebieden in Israël zijn dus absolute no-go-gebieden voor Joden, ook voor soldaten. In de Palestijnse gebieden zijn maar een paar steden, verder zijn het veel dorpen. De bevolking leeft grotendeels in stammen.

Onderweg kregen we ook een telefoontje: er was een bril in ons hotel in Tiberias gevonden, was de heer van de Werken die misschien vergeten? Oeps! Maar, geen probleem: FedEx werd ingeschakeld en de bril zou naar ons hotel in Jeruzalem gestuurd worden...hoe zou dat aflopen??

We kwamen dichter en dichter bij de Dode Zee. Daar ergens is de echte plaats geweest waar Jezus gedoopt is, nu is er daar zo weinig water te vinden dat het maar een stoffige doop zou worden.

Bij En Gedi zijn we gestopt: dit is een oase in de woestijn, waar naast watervallen ook grotten en ander natuurschoon is te vinden. We hebben daar een wandeling gemaakt en genoten van het heerlijk frisse water. En Gedi is de plaats waar het in 1 Sam. 24 over gaat, waar David zich verstopt voor Saul en een stuk van diens mantel afsnijdt. Komt dit niet bekend voor? Lees het dan maar eens na, het is best een grappig verhaal als je het je voorstelt. :)

Na En Gedi mochten we gaan drijven op de Dode Zee. Wat een ervaring is dat! Het water is zo bizar zout, dat het niet fijn is als je wondjes hebt, dat je het niet in de ogen moet krijgen, dat je omhoog 'plopt' als een soort tuimelaar en dat je rustig een Donald Duckje (wacht, in onze groep was het een Visie, zoals het een goed christen betaamt) kunt lezen. Het water is lauw en voelt heel vettig en schijnt erg gezond te zijn voor je huid. Je kon ook zakjes modder kopen om jezelf mee in te smeren. Niemand van ons is 'uit de klei getrokken'..

Vervolgens moesten we snel door naar Masada, een vesting op een berg waar de Zeloten hebben gezeten en gedurende - naar ik meen - 3 jaar zijn belegerd door de Romeinen. Uiteindelijk stonden de Romeinen op het punt de vesting in te nemen, maar toen heeft deze groep radicalen massaal zelfmoord gepleegd. Een schokkend verhaal (waar ook een film over gemaakt is).
Een zeer boeiende plaats (Hoe bleven ze daar op die berg in leven? Hoe kwamen ze aan water?) met een práchtig uitzicht over de woestijn.

Na Masada zijn we in Arad op bezoek geweest bij een kunstenaar die een kunstwerk heeft gemaakt waarin hij een 'dialoog' uitbeeldt tussen de lijdende Christus en overlevenden van de Holocaust. Misschien te begrijpen: twee punten uit de geschiedenis die eigenlijk niet samen te brengen te zijn, zeker niet in een land als Israël. Een indrukwekkend kunstwerk onder de naam 'Fountain of Tears' waar 7 jaar aan gewerkt is en wat eigenlijk niet in woorden uit te drukken is. Geïnteresseerd? Er is een website: http://www.castingseeds.com/home.html (wel in het Engels, maar misschien kan Google Translate helpen).

Uiteindelijk gingen we op weg naar onze eindbestemming: het kamp van de Bedoeïenen. Het laatste stuk daarheen was een hele ervaring, want het was pikdonker en de weg was niet al te best (lees: kuilen, bochten, keien, etc.). Maar, onze geweldige chauffeur heeft ons heelhuids afgeleverd.
In het kamp wachtte ons een heerlijke maaltijd, die we met de handen mochten nuttigen, liggend op de grond. Dat was voor sommigen een hele klus en niet zo eenvoudig, wat weer tot hilarische situaties leidde. Ik denk dat we over het algemeen kunnen stellen dat goed te zien was waar de mannen gelegen hadden, want daar was veel meer geknoeid (nee hoor, generaliseren daar doen we niet aan hier ;) ).

Het kamp bestond uit een kampvuur, wat gebouwen van bamboe en leem, zitjes met tafels en stoelen en her en der hangmatten. Het personeel leek niet origineel te zijn opgegroeid op een dergelijke plek en deed meer denken aan een groep hippies die lekker in de woestijn willen wonen. Toch was het leuk om mee te maken en een idee te krijgen van het zijn in de middle of nowhere, in de stilte, in de duisternis van de woestijn.
Geslapen hebben we over het algemeen niet al te best, maar ook dat was een avontuur: we hadden een tweetal 'zalen' voor ongeveer 10 personen, 2 dubbele kamers en ook een aantal mensen die in hangmatten heeft geslapen (waaronder ikzelf): hartstikke leuk!

En dat was het dan, onze woensdag die eindigde in de woestijn.